Dziś dalszy ciąg koralikowo-frywolitkowej manii robienia biżuterii. Na dworze upał, a w domu chłodek...i jak tu nie skorzystać z odrobinki domowego cienia...Tak więc w wolnej chwili powstały kolejne corinki tym razem srebrno-czarne dla Agnieszki

I jeszcze słynny wzorek z facebooka u mnie w wersji brązowo-niebieskiej

 

Magii wachlarzyków ciąg dalszy...

Pierwszy zestaw dla Kasi jasnowłosej w kolorze złotym(nitka DMC Diamant złota), niestety na zdjęciu wygląda bardziej jak srebrny...

 

Drugi zestaw dla ,,ciemnej" Kasi czarno-czerwony( czarna aida 20)

Frywolitkowej biżuterii ciąg dalszy...

Wciągnęło mnie ostatnio robienie biżuterii frywolitkowo-koralikowej. Powstały więc takie drobnostki dla koleżanki (spóźnione imieninowe, ale zamówienie wpłynęło troszkę za późno), mam nadzieję że się spodobają.Zrobione z czarnego kordonka z czerwonymi koralikami, klasyczne połączenie kolorów, myślę że wygląda ciekawie

A tu dla odmiany dla dziewczynki czerwona Aida 20 połączona z szarymi i czerwonymi koralikami

Oczywiście nie mogło zabraknąć kolejnych corinek

A na koniec jeszcze prawie gotowa bransoletka, ta dla odmiany niebiesko-zielona, z przeźroczystymi koralikami których jakby troszkę nie było wiać, ale uwierzcie na słowo, że są...

Frywolitka i rysunek

Dziś taki mały elemencik pewnie jeden z wielu, ale jeszcze nie wiem w jakiej konfiguracji się znajdzie...Okaże się w trakcie.Aida 10

I jeszcze pochwalę się rysunkiem mojej najstarszej córy

I znów frywolitka - duuużo frywolitki

Tym razem są to dwie serwetki, choć właściwie jedną z nich można by  nazwać serwetą.

Obydwie robione na zamówienie.

Pierwsza okrągła wzór Jana Stawasza, robiona w szaleńczym tempie, nie wiem sama jak i kiedy zdołałam ją zrobić, bo czasu na nią miałam niewiele. Skończona z końcem kwietnia dopiero teraz doczekała się wpisu na blogu. Głównie dlatego, że zaraz po oddaniu jej właścicielce zabrałam się za drugą serwetę, ale o tym za chwilę...

Pierwsza serwetka wygląda tak:

 

 

 

 

 Z wzorem na drugą serwetę wiąże się zaś historia o której muszę koniecznie wspomnieć. Otóż w roku 1999 dokładnie w maju zakupiłam pierwszą w moim życiu gazetkę z serii Anna w której znajdował się przepiękny wzór na serwetkę zrobioną czółenkiem, a właściwie dwoma czółenkami.(czego wtedy jeszcze nie doczytałam). To było jak objawienie. Zakochałam się w tym wzorze a zarazem we frywolitce. Postanowiłam: koniecznie nauczyć się frywolitki !!! A ponieważ jestem osobą upartą i do tego jeszcze jak wszyscy znajomi twierdzą niesamowicie cierpliwą, to jak można się domyślić kolejnego dnia wpakowałam moją dwumiesięczną pierworodną córę w wózeczek i na spacerek, oczywiście w pobliżu pasmanterii. Mieszkam w niewielkim miasteczku w którym  w tamtym czasie były zdaje się dwa sklepy i jedna budka z pasmanterią, gdzie nikt nie słyszał o czymś czółenkiem zwanym, ale nadzieja przyszła po dojściu do bazarku. Tam pan, który między nami mówiąc , miał lekki bałaganik w  swoim maleńkim sklepiku, na moje pytanie o czółenko poprosił o dokładne opisanie tego ,,czegoś", po czym odrzekł: proszę poczekać...i zaczął po kolei przeglądać wszystkie pudełeczka. Nie pamiętam już ile trwało to poszukiwanie, ale maleństwo było cierpliwe i grzecznie czekało z mamusią i z nadzieją... I warto było czekać, bo w pewnej chwili pan wyczarował coś przypominającego pożądany przeze mnie przedmiot i zapytał : czy chodzi o to ? A jakże ! O to właśnie chodziło!!! No i w ten sposób kupiłam moje pierwsze w życiu czółenko, takie zwyczajne plastikowe, teraz już nie używane bo jest pęknięte). I jeszcze będę przez chwilę sentymentalna. Otóż pisząc ten post ma za plecami jako obserwatorkę m.in moją pierworodną, teraz  15-sto letnią pannę, która potrafi już śmigać czółenkiem... Łezka się w oku kręci, jak to w życiu się  wszystko układa. Ale wracam do czółenka. przywiozłam do domu wymarzony skarb i w wolnej chwili zabrałam się do nauki. Oj ciężko było na początku, bo do pomocy miałam tylko i wyłącznie dwie kartki ze środka gazetki, niby wszystko było jasne, ale najtrudniej było załapać jak to zrobić żeby się nitka w kółeczku dała przesuwać, czyli jednym słowem na której nitce wiązać supełki. Po jakimś czasie kiedy już złapałam podstawy i zaczęło mi coś wreszcie wychodzić okazało się, że do wykonania serwety potrzebne są 2 czółenka. Tak więc następna wyprawa na bazarek, ale niestety okazało się, że pan miał tylko jedno. Tak więc niepocieszona wróciłam do domu, ale nie tak z niczym, bo pan obiecał pamiętać o moim zamówieniu. Od czasu do czasu zaglądałam cierpliwie do sklepiku, ale niestety pojawił się problem z moim zdrowiem, operacja, potem alergia córeczki i serwetka poszła trochę w niepamięć. Ale nie na zawsze, o nie. Kiedy wszystko się poukładało przypadkiem jakoś znalazłam się na bazarku i tak jakoś zajrzałam do mojego ulubionego sklepiku i okazało się , że jest. Drugie czółenko!. Wreszcie je miałam!. Ale jak to w życiu bywa , marzenia nie zawsze się spełniają od razu. Po latach przyszedł wreszcie taki dzień kiedy już na tyle sprawnie władałam czółenkami, żeby wreszcie je zrealizować. I tu dochodzimy do sedna sprawy. Mianowicie na początku tego roku dostałam zamówienie na serwetę na stolik . Miała być kwadratowa i wielkości ok 90x90 cm. Serwetka imieninowo- urodzinowa dla siostry zamawiającej. Kiedy wyrobiłam się z wcześniejszymi robótkami w długi weekend majowy wyciągnęłam z komódki Annę nr 5/1999 otworzyłam , wzięłam do ręki narzędzia, teraz już nowoczesne z wyjmowanymi szpuleczkami zakupione nie tak dawno przez internet i wzięłam się ostro do pracy. Teraz mogę to powiedzieć. Dałam radę choć czasem dopadały mnie wątpliwości...szczególnie pod koniec kiedy okazało się, że falbankę z jednej strony źle przyłączyłam i musiałam odciąć cały brzeg. Dziś serwetka została dostarczona i co najważniejsze spodobała się. Uff... Póki co obiecałam sobie, będę robić jednak troszkę mniejsze serwetki...

Tu właśnie nastąpiła niespodzianka

Na tych zdjęciach jeszcze nie końca naciągnięta

Frywolitkowe ozdoby- ciąg dalszy

Frywolitkowa choinka

 

Święta coraz bliżej

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Powrót frywolitki

Takie małe co nieco bo i czasu jak na lekarstwo. Niby dzień długi a jakoś tego nie odczuwam. Udało mi się jednak znaleźć czas na kolczyki i przy okazji nauczyłam się jak wplatać koralik w środek kółeczka. A na dowód zrobione na szybko zdjęcie niezbyt dobrej jakości bo przy świetle, ale jutro wrzucę lepsze

I jeszcze dzieło mojej najstarszej ...taka strasznie kreatywna z niej osóbka